- Dlaczego nie śpisz? - zapytał zaspanym głosem. Odwróciła się w jego stronę i uśmiechnęła w głębi ducha. Dłonią zaciśniętą w pięść pocierał oko, wszystkie włosy sterczały do góry w zupełnie różnych kierunkach.
- Nie mogę spać - mruknęła - A ty po co wstałeś?
- Bo mnie obudziłaś tymi wzdychaniami - poskarżył się i usiadł na kanapie. Otulił się kocem leżącym na oparciu i odchylił głowę do tyłu. - Czy ty wiesz która jest godzina? Dochodzi 5.
A jednak się myliła. Stała przy oknie znacznie dłużej niż jej się wydawało.
- Porozmawiamy? - zaproponował cicho, przesuwając się na kanapie i robiąc jej wolne miejsce.
- Teraz? - zmarszczyła czoło.
- Tak, teraz. Każda pora na rozmowę jest dobra - wyjaśnił, nagląc ją ruchem dłoni.
- Jesteś wpół śpiący, zaczniesz klepać głupoty i będzie jeszcze gorzej niż jest.
- Właśnie o tym ,,gorzej" chcę pogadać - powiedział, ciągnąć ją za rękę w dół - Wydaje mi się, że wszystko wczoraj przemyślałem...
- Jesteś pewny?
- Tak - odparł i uśmiechnął się pogodnie.
Westchnęła i czekała aż wydusi z siebie choć jedno słowo. Jednak on jak na złość zamilkł. Wysłała mu ponaglające spojrzenie, krzyżując dłonie na piersi.
- Wstydzę się - bąknął pod nosem, opuszczając wzrok na swoje dłonie.
- Wstydzisz się? Mnie? - zaśmiała się cicho, wtulając w jego ramię - Naprawdę? Jesteś odpowiedzialnym, dorosłym mężczyzną i nie powinna ci sprawiać problemu krótka rozmowa z niewiele starszą siostrą. Nigdy bym cię o to nie posądziła. W końcu to ty z naszej dwójki zawsze byłeś krok do przodu.
-Trochę się zmieniło - westchnął, spoglądając prosto przed siebie. Utkwił wzrok na obrazie wiszącym nad telewizorem. Chwilę się zastanawiał, po czym wydusił z siebie potok szybkich słów. - Bardzo Cię przepraszam za to co powiedziałem wczoraj. Nie wiem co we mnie wstąpiło. Byłem zszokowany i jednocześnie wściekły, że ukrywasz przede mną tyle tajemnic. Poczułem się oszukany i dlatego tak wybuchłem. Uwierz mi, nie chciałem tego wszystkiego powiedzieć.
- Nic się nie stało. Rozumiem - zaczerpnęła głęboko powietrza, mocniej ściskając jego ramię
- Zrobiłem ci przykrość. Przepraszam, że przeze mnie płakałaś. Jestem temu wszystkiemu winien i pluję sobie w brodę.
- Już wszystko dobrze, Jędrzej - uśmiechnęła się.
- Miałem kilkanaście godzin na przemyślenia i postanowiłem, że nie będę na ciebie naciskał. Zrozumiałem, że nie daję ci szansy na uporządkowanie tego wszystkiego, co się sta...
- Przestań. Mam naprawdę wiele szans na przeanalizowanie wszystkiego. Wydaje mi się, że po prostu potrzebowałam impulsu do działania i tak się właśnie wczoraj stało. Uświadomiłam sobie, że jeśli dalej będę wszystko przed Tobą ukrywać, możemy już nigdy nie dojść do porozumienia i wstąpić na wojenną ścieżkę. - wyjaśniła pospiesznie - Naprawdę, nie chcę się więcej z Tobą kłócić.
- A więc co teraz? - zapytał cicho, spoglądając na nią kątem oka.
- Chcę rozplanować to stopniowo. Ciężko mi o tym mówić i chciałabym rozegrać to powoli - wyszeptała, pociągając nosem. - Jesteś moim bratem, wierzę, że zrozumiesz.
- Jasne - odparł cicho - Dam Ci tyle czasu ile tylko potrzebujesz. Jeśli będziesz gotowa, mów śmiało. Zawsze będę obok.
Kiwnęła głową na zgodę i odsunęła się od niego na kilkanaście centymetrów. Przyciągnęła do siebie kolana i objęła je ramionami, czując ciężar na sercu. Sumienie podpowiadało jej, aby wydusiła z siebie choć jedno słowo o zaginięciu, lecz milczała jak zaklęta. Te kilka słów stanowiło jeden z powodów jej cierpienia, było problemem prawie nie do pokonania. W gardle z sekundy na sekundę rosła wielka klucha, która coraz bardziej zmuszała ją do płaczu, a przy okazji do otworzenia ust. Zacisnęła powieki, spod których wydostało się kilka gorących łez. Czuła, że dłużej nie wytrzyma, że zaraz wszystkie bóle ujrzą światło dzienne. Czuła, że zaraz wybuchnie.
- Straciłam pamięć - załkała cichutko, chowając zapłakaną twarz w dłoniach. - Nie pamiętam nic do momentu zniknięcia. Mijam ludzi na ulicach, wołają do mnie, uśmiechają się, próbują ze mną rozmawiać, a ja uciekam jak spłoszone zwierzę, bo nie wiem kim oni są. Codziennie gubię się na mieście, bo nie pamiętam dokąd prowadzą ulice. Oglądam zdjęcia na których jestem, choć nie wiem co tam robiłam i co to wszystko miało wspólnego ze mną... Słucham twoich opowieści i cierpię katusze, bo zupełnie się z tym nie utożsamiam. Czuję się obca, odosobniona... nieistniejąca.
Poczuła rękę brata obejmującą ją mocno i przyciągająca do siebie. Oparła głowę o jego ramię i wtuliła twarz w koszulkę. Pogładził ją po głowie i wziął głęboki wdech. Podskórnie czuła jego niepokój.
- W tamtej klinice... próbowali mnie wyleczyć, pomóc odzyskać pamięć. - wyszeptała, drżąc na całym ciele. - Chciałabym móc pamiętać tych ludzi na ulicy, chciałabym móc pamiętać szkołę, przyjaciół, wakacje, wszystkie święta spędzone w domu, twój pierwszy mecz... - słowa zamienił się w niezrozumiały bełkot, przeplatany pociągnięciami nosa i głośnym płaczem - Chciałabym pamiętać wszystko...
- Aniela... - wyszeptał po chwili milczenia. Myśli w jego głowie toczyły zawzięty bój. Nie wiedział czy ma się cieszyć z tego, że w końcu się przed nim otworzyła, czy rozpaczać razem z nią z powodu przykrych przeżyć. Było mu niemniej ciężko niż jej. - Wszystko będzie dobrze - odetchnął głęboko, układając w głowie kolejne zdania. - Poradzimy sobie, obiec...
- Nic nie możesz mi obiecać - jęknęła głosem stłumionym przez jego ramię - Lekarze powiedzieli, że uszkodzenia są poważne. W najgorszym wypadku mogę nigdy nie odzyskać pamięci. Nic, nic nigdy nie będzie dobrze.
Zamilkł. Pozwolił by dalej wypłakiwała się w jego koszulkę. Nie przerywał jej nawet na moment, czując, że należy się jej chwila wytchnienia od natrętnych myśli. Przecież płacz jest najlepszym sposobem na oczyszczenie organizmu ze zmartwień, złych i uciążliwych myśli. Nie chciał jej w tym przeszkadzać. Emocji było wystarczająco dużo jak na pierwszy raz. Uspokoiła się dopiero po pół godzinie.
- Polecałbym Ci znowu zasnąć albo chociaż się zdrzemnąć - mruknął cicho - Nie sprzyja Ci wczesne wstawanie.
Uśmiechnęła się przez łzy nadal stojące w oczach. Przymknęła powieki i opadła na oparcie kanapy.
- Nie zasnę już - westchnęła cicho - Spróbuję przeżyć ten dzień do końca.
Poderwał się szybko z kanapy i drapiąc się po karku, zaczął przechadzać się po pokoju tam i z powrotem. Znowu bił się z myślami, próbował ułożyć plątaninę słów w sensowne zdanie.
- Może teraz ty chcesz mi coś powiedzieć? - zapytała opanowanym głosem - Miotasz się jak szatan.
Westchnął głęboko i kucnął przed nią.
- Właściwie to już dawno miałem Ci powiedzieć, ale różne rzeczy się działy - wyjaśnił spokojnie - Chciałem powiedzieć, że twoje świąteczne życzenia się spełniają. - potarł dłonią czoło - To dziwne, że muszę powiadamiać Cię o tym, że mam dziewczynę.
- Masz dziewczynę? - pisnęła
- A to coś dziwnego? - zmarszczył brwi - Za kogo ty mnie uważasz?
- Nie! Przepraszam, nie o to chodzi. Po prostu nigdy mi nie mówiłeś o tym, że kogoś masz.
- Racja. Teraz mam nadzieję, że nigdy więcej nie będę musiał tego robić - westchnął.
- Dlaczego nic nie powiedziałeś? - uderzyła go lekko w ramię, uśmiechając się kolejny raz.
- Nie byłem pewny. Myślę, że teraz już nic się w tym temacie nie zmieni. Ma na imię Karolina i jest tylko o rok młodsza.
Niemożliwe. Sama nie była w stanie sobie tego racjonalnie wytłumaczyć jak szybko od stanu totalnego załamania, rozpaczy można przejść do euforii wywołanej tylko kilkoma zdaniami młodszego brata, który miał znacznie więcej szczęścia niż ona.
Pierwszy raz od kilku dni pogoda była warta tego, aby wyjść z domu. Promienie słońca obijały się od cienkiej warstwy śniegu na ziemi, oślepiając przechodniów. Poprawiła szalik owijający jej szyję, po czym wbiła dłonie w kieszenie płaszcza. Mętnym wzrokiem patrzyła przed siebie, układając w głowie plan na kolejne godziny tego dnia. Jędrzej proponował jej pozostanie z nim na treningu, ale ograniczyła się tylko do odprowadzenia go pod drzwi hali. Znowu potrzebowała chwili samotności na kanapie w salonie, wpatrując się w czarny ekran telewizora. Zamyśliła się do tego stopnia, że nie usłyszała jak ktoś woła do niej po imieniu.
- Aniela!
Odwróciła głowę w stronę uliczki prostopadłej do tej, po której szła. Zdezorientowana rozejrzała się dokładniej i dopiero po chwili zauważyła jednego z kolegów Jędrzeja, idącego w jej stronę.
- Cześć - przywitał się z uśmiechem, oddychając głęboko.
- Cześć - odparła - Przepraszam, zamyśliłam się.
- Idziesz może na trening? - zapytał, unosząc jedną brew do góry.
- Właśnie stamtąd wracam - wyjaśniła - Odprowadziłam Jędrka pod drzwi.
- Może teraz odprowadzisz mnie? I wpadniesz przy okazji na halę, po podglądasz nas? - zaproponował, szeroko się uśmiechając.
- Karol, chyba jednak zrezygnuję. Jestem pewna, że sam trafisz - westchnęła, spuszczając wzrok na swoje buty.
- Och, nie daj się prosić - zaśmiał się, biorąc ją pod ramię i skręcając w stronę hali. - Przy okazji musimy pogadać.
Serce zabiło jej mocniej.
- Czy coś się stało? - zapytała, spoglądając na niego kątem oka. Musieli wyglądać komicznie. On ze wzrostem ponad 2 metry, a ona ledwo sięgając metra siedemdziesięciu.
- Skąd - odparł - Chciałem się upewnić czy będziesz z nami we wtorek?
- We wtorek? - zapytała zdziwiona - Gdzie mam z wami być we wtorek?
- Jędrek nic Ci nie powiedział? - dopytał, a ona pokręciła przecząco głową - A to niedobry Jędruś, co za braciszek. We wtorek jest Sylwester, Anielko. Świętujemy koniec roku i z hukiem witamy nowy.
- I ja mam z wami iść na Sylwestra? - otworzyła szeroko oczy, omal nie potykając się o własne nogi.
- W rzeczy samej - ujął ją mocniej za ramię - Najpierw musimy opieprzyć Jędrusia, bo nic Ci nie powiedział.
- Ale przecież to będzie pewnie wasza klubowa impreza.
- Wpadniesz z Jędrusiem, swoim braciszkiem - zauważył, trącając ją lekko łokciem.
- Jędrek idzie z dziewczyną - uśmiechnęła się na samą myśl ich porannej rozmowy.
- Naprawdę? - zmarszczył czoło intensywnie myśląc - I tak Cię zapraszamy. Nie daj się prosić po raz kolejny.
Otworzył przed nią drzwi na halę i wprowadził do środka.
- Zastanowię się...
- I tak wiem, że przyjdziesz. My mamy swoje sposoby, żeby wszyscy uczestnicy dopisali - mrugnął do niej okiem i skręcił w boczny korytarz - Teraz muszę Cię już zostawić. Chyba wiesz jak wejść na trybuny? - zaśmiał się i zniknął za kolejnymi drzwiami.
Westchnęła głęboko, kierując się w stronę trybun.
Jędrzej pomógł jej w doborze sukienki na ostatnią noc roku. Wybór padł na granatową kreację z srebrnymi, ozdobnymi plecionkami. W ciągu półtorej godziny była już gotowa do wyjścia, natomiast środkowy miotał się po mieszkaniu, nie wiedząc, za co najpierw się zabrać.
- Dlaczego tak wariujesz? - zapytała, gdy wszedł do salonu z dwoma koszulami i bordową muszką.
- Bo zaraz ma przyjść Karolina - odparł, wychodząc z pokoju. Stanął przed lustrem na korytarzu i przykładał do siebie koszule, za każdym razem przechylając głowę w inną stronę.
- Naprawdę? - pisnęła z zachwytem.
- Naprawdę. Serio nie wiem dlaczego jesteś z tego powodu w stanie euforii.
- Cieszę się spotkaniem z twoją dziewczyną. Pierwszą, którą poznam!
Westchnął głęboko, chowając się w łazience. Minęło niespełna dziesięć minut, gdy zabrzmiał dzwonek. Jędrzej wystrzelił ze swojego pokoju jak z procy, a ona wstała szybko z kanapy i przygładziła sukienkę. Była prawdopodobnie tak samo zestresowana jak jej brat. Wyjrzała zza futryny i uśmiechnęła się pod nosem, widząc jak oboje witają się czule w progu. Otrząsnęła się szybko i wyszła z salonu. Stała przed nią wysoko szatynka z kręconymi włosami i niebieskimi oczami, ubrana w delikatnie przylegającą do ciała bordową sukienkę.
- Cześć, jestem Aniela - przedstawiła się, podając jej rękę. Dziewczyna odwzajemniła jej gest z szerokim uśmiechem.
Zerknęła kątem oka na Jędrzeja, który stał blady jak ściana przy komodzie.
- Wszystko w porządku? - skierowała pytanie w stronę brata, a ten kiwnął głową.
- Idziemy? - zapytał, zapinając guziki marynarki.
Obie kiwnęły głową i narzuciły na ramiona ciepłe płaszcze. Blondynka zabrała torebkę z wieszaka i wyszła na klatkę. Przy dziewczynie Jędrzeja czuła się mała i cicha jak myszka. Nie miała ani długich nóg ani długich włosów, ani na pewno tak ładnych rysów twarzy. Westchnęła głęboko, wsłuchując się w stukot obcasów swoich butów. Umówili się, że pojadą samochodem, lecz jeśli Jędrzej wypije zbyt dużo będę musieli wrócić na piechotkę, chyba że znajdzie się dobra dusza, która odstawi ich z powrotem do domu. Klub sylwestrowy znajdował się kilka ulic dalej od ich miejsca zamieszkania.
Gdy dotarli na miejsce, poczuła się przytłoczona ilością ludzi, którzy stali przed wejściem. Była pewna, że w środku jest ich co najmniej cztery razy więcej. Ze sztucznym uśmiechem na ustach ruszyła w stronę wejścia razem z Karoliną i Jędrkiem. Oddali swoje płaszcze i ruszyli w poszukiwaniu stołu dla zawodników Skry i ich partnerek. Z chwilą, gdy usiadła przy stole, poczuła się jak piąte koło u wozu. Praktycznie wszyscy byli z ,,kimś". Po kilku minutach zadumy postanowiła nie zwracać uwagi na to, że była sama i bawić się tak, by nie sprawić Jędrzejowi przykrości ani kolejnych powodów do zmartwień.
Światła przygasły, gdy na sali rozbrzmiała wolniejsza i spokojniejsza muzyka. Delikatne dźwięki unosiły się w powietrzu, będąc ukojeniem dla duszy. Spięte mięśnie powoli się rozluźniły, powodując wydobycie się z krtani przeciągłego westchnienia.
- Czekasz na mnie?
Odwróciła się zlękniona, słysząc nad sobą głos. Spostrzegła nonszalancko opartego o kanapę Argentyńczyka, który uśmiechał się do niej z błyskiem w oku. Wróciła do swojej poprzedniej pozycji, prychając cicho pod nosem.
- Gdzie Jędrzej? - zapytał, obchodząc kanapę dookoła i przysiadając się tuż obok niej. Niechcący dotknął kolanem jej kolana, co spowodowało falę delikatnych dreszczów na ciele.
- Tańczy - odparła, spoglądając na pełną salę ludzi, przytulonych do siebie.
- Nie z Tobą? - uśmiechnął się zawadiacko.
- Do takich piosenek nie tańczy się z rodzeństwem.
- W takim razie zatańcz ze mną - zaproponował z uśmiechem, łapiąc ją lekko za dłoń.
Otworzyła szerzej oczy z wrażenia.
- Przecież nie jesteśmy razem - mruknęła, próbując ratować się wszelkimi możliwymi sposobami przed tańcem z Latynosem.
- Nie musimy być razem, by ze sobą zatańczyć. Poza tym nie jestem też twoim bratem, Aniele. - wstał z kanapy, ciągnąc ją delikatnie za rękę - Zrób mi tę przyjemność i zatańcz ze mną.
Poczuła żołądek gdzieś w okolicy gardła, gdy prowadził ją między tańczącymi. Nogi miała jak z waty, a serce łomotało jej w piersi, on natomiast nic sobie z tego nie robił i muskał kciukiem skórę jej dłoni. Przystanął na środku sali, gdzie zrobiło się trochę więcej miejsca.
- Tu? Na środku? - zapytała, podchodząc do niego nieco bliżej.
- W ciemności nikt Cię nie zauważy - odpowiedział spokojnie, zniżając głos do szeptu. - Sam mam problem, by Cię dostrzec.
Złapał ją za drugą dłoń, czując delikatne jej drżenie. Wszystkie myśli przychodzące mu wówczas na myśl postanowił zatrzymać dla siebie. Nie chciał jej dodatkowo krępować. Widział jak lekko załamują się pod nią kolana. Był w toku przemyślań, gdy poczuł jej rękę na swoim ramieniu. Spojrzał na nią zaskoczony, lecz szybko się zreflektował i umieścił swoją dłoń w zagłębieniu jej talii, przyciągając ją delikatnie do siebie. Naparła na niego ciałem, niemal całkowicie sztywniejąc.
- Wolnego nie da się tańczyć na odległość - mruknął gdzieś około jej ucha, stawiając pierwszy krok w tańcu. Zrobił takich niewiele, może trzy, gdy poczuł jak lekko nadeptuje mu na stopę. Jęknęła cicho, opierając się czołem o jego ramię.
- Przepraszam - wydukała - Jestem poddenerwowana.
- Widzę - uśmiechnął się ciepło. - Chociaż nie masz się czym denerwować, a przynajmniej nie powinnaś.
Próbowała zdjąć dłoń z jego ramienia, lecz on natychmiast ją złapał.
- Poczekaj - szepnął. Wróciła dłonią na poprzednie miejsce położenia i spojrzała na niego wyczekująco. - Zamknij oczy.
- Co? - zareagowała gwałtownie.
- Proszę Aniele, zamknij oczy - z chwilą wahania wykonała jego polecenie. - Daj się poprowadzić.
- Przecie...
- Nie mów tyle - zastrzegł ją, podtrzymując ją stabilniej w pasie.
Zgryzła policzki od środka, czekając na jego ruch. Omal nie pisnęła z zachwytu, gdy bez żadnej kraksy udało im się przetańczyć pierwszą sekwencję kroków. Otworzyła oczy i spojrzała na kołnierzyk jego koszuli oraz dwa guziczki rozpięte pod szyją. Czuła jego myśli w tańcu, dlatego z coraz mniejszym problemem dotrzymywała mu kroku. Muzyka ucichła, a światło rozbłysło, oślepiając tańczących. Delikatnie wyswobodziła się z jego objęć.
- Dziękuję - mruknęła, chcąc wrócić na swoje miejsce na wygodnej kanapie.
- Zaczekaj - zawołał za nią cicho, znowu łapiąc za dłoń. - Jeśli myślisz, że dam ci tak po prostu odejść po połowie piosenki to się mylisz, Aniele.
- Jeszcze jedna?
- Zrób mi tę przyjemność.
Otworzyła usta by coś powiedzieć, lecz przerwała jej głośna muzyka płynąca z głośników. Wokół nich wszyscy zaczęli natychmiast pląsać.
- A więc?
- Niech będzie moja strata - westchnęła.
- Strata? - zmarszczył czoło - Taniec ze mną ma być twoją stratą? Ugodziłaś mnie tym prosto w serce.
- Nicolas... - szepnęła.
- Zaraz, co? - pochylił się nad nią - Czy ja właśnie usłyszałem swoje pełne imię w twoich półotwartych teraz i różowych ustach?
- Nicolas, czy możemy w końcu zatańczyć?
- Z moją największą przyjemnością - uśmiechnął się i pochylił do przodu, składając delikatny pocałunek na jej bladej dłoni.
W momencie tańca poczuła nieograniczone zasoby radości zaszufladkowane gdzieś głęboko w jej ciele. Napływ pozytywnych emocji wywołał szeroki uśmiech na jej twarzy i przyspieszone bicie serca. Tańczyła tak jak zagrał jej brunet. Obracała się, kiedy tylko tego chciał, pląsała wokół niego przesuwając ręką po jego koszuli. Przy kolejnym obrocie w jej głowie pojawił się zamglony obraz. Jej obraz. Miała na nim nie więcej niż dwadzieścia lat i robiła dokładnie to samo co teraz. Po chwili zastanowienia zepchnęła tę myśl na drugi plan, postanawiając skupić się na tym, co teraz. Piosenka skończyła się wraz z delikatnym opadnięciem blondynki na ciało bruneta. Oddychała głęboko,opierając czoło o jego klatkę piersiową. Obejmował ją ramionami w pasie, spoglądając nań co chwila i szeroko się uśmiechając.
- Nie wiedziałam, że tak dobrze tańczysz - zauważyła, wracając z nim do stołu.
- Wierz mi, ja też nie wiedziałem - mrugnął do niej okiem - To chyba twoja zasługa.
- Moja? Omal Cię nie stratowałam - speszyła się - Nadal jest mi głupio.
- Przecież jestem cały i zdrowy - zaśmiał się - Nie powinnaś się zamartwiać. Choćby dlatego, że pięknie wyglądasz, gdy się uśmiechasz.
Spojrzał na nią zakłopotany, przestępując nerwowo z nogi na nogę. Otworzył usta, by przeprosić ją za śmiałość, lecz ona mu przerwała, uśmiechając się szeroko.
- Tak mam się uśmiechać? - zapytała ze śmiechem
- Zdecydowanie. Przez całe życie - odparł
Kłopotliwą wymianę zdań, przerwał im Jędrzej. Porwał ją do tańca, gdzieś z boku sali, tam, gdzie czuła się najlepiej.
Nastało końcowe odliczanie. Wzięła kieliszek z szampanem od kelnera ze srebrną tacą. Nie powinna pić alkoholu, nigdy nie lubiła tego robić, lecz nastał dzień i godzina, w której Jędrzej nie przebaczyłby jej nie wypicia razem z nim tego jednego kieliszka.
- PIĘĆ!
- CZTERY!
Rozejrzała się dookoła. Kilka metrów od nich zauważyła resztę zawodników Skry Bełchatów. Zwłaszcza tego, który od dwóch godzin skutecznie mąci jej w głowie, mimo że od tamtego momentu nie widziała się z nim oko w oko.
- DWA!
Spojrzała w niebo, które wybuchło na kolorowo.
- SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!
Odwróciła się w stronę Jędrzeja, lecz ten już tulił do siebie swoją dziewczynę. Uśmiechnęła się pod nosem i postanowiła zanurzyć usta w strzelającym napoju. Była w połowie drogi do ust, gdy postanowiła rozejrzeć się dookoła. Zawodnicy Skry pomieszali się między sobą. Wytężała wzrok ze wszystkich sił, ale nigdzie tym razem nie dostrzegła ciemnowłosego rozgrywającego.
Nagle poczuła jak ktoś łapie ją w pasie i odciąga lekko do tyłu.
- Szukałaś mnie? - usłyszała szept przy uchu, a kieliszek, który trzymała, wypadł jej z dłoni i roztrzaskał na tysiące drobnych kawałeczków. Teraz będzie musiała zapłacić.
- Mógłbyś mnie nie straszyć? - fuknęła na niego, czując jakoby serce miała zaraz wyrwać się z jej piersi.
- Przepraszam. Chciałem Ci tylko życzyć Szczęśliwego Nowego Roku...
- I zawału.
- Też - zaśmiał się. Trzepnęła go lekko w ramię.
- Nie czujesz się przypadkiem zbyt pewny siebie wobec mnie? - zapytała, patrząc mu w oczy.
- Niezbyt. Byłbym bardziej, gdybyś w końcu przestała się izolować. I tego też Ci życzę. Mniej izolacji.
- Jesteś okropny.
- To moje drugie imię - odparł, mrugając do niej okiem. - Myślisz, że możemy teraz zostać przyjaciółmi?
- Teraz chcesz bezkarnie mnie napastować? - zapytała, wbijając palec wskazujący prosto w jego pierś.
- Czy ja cię kiedykolwiek napastowałem? Wstydziłabyś się tych słów. Chciałem tylko i wyłącznie się tobą zaopiekować, bo byłaś i nadal jesteś bardzo bezbronna.
- Nicolasie Uriarte, wcale nie jestem taka bezbr...
- Jestem oszołomiony, gdy zwracasz się do mnie pełnym imieniem - westchnął, przerywając jej w pół zdania. - Czy teraz jako przyjaciel mogę Cię pocałować?
Otworzyła szeroko oczy, patrząc na niego zaskoczona.
- W policzek, ty świntuchu! - dodał ze śmiechem.
Zanim zdążyła się zorientować poczuła jego usta na swoim policzku.
- Teraz w końcu mogę wracać do domu.
- Jesteś niemożliwy - pokręciła głową ze śmiechem
- Wiem. Dlatego idealnie się komponujemy. Ja jestem niemożliwy, a ty zbyt możliwa na moją niemożliwość.
Siedziała przy barze na obracanym krzesełku, wystukując palcami znany sobie rytm na blacie. Czekała na drinka dla Karoliny, która gdyby mogła sama by po niego przyszła, lecz Jędrzej niespodziewanie porwał ją na parkiet i nie zamierzał puścić przez kolejne kilka piosenek. Była szczęśliwa zarówno tak jak on, cieszyła się, że znalazł sobie kogoś z kim na razie wspaniale się dogadywał. Barman postawił przed nią kieliszek z kolorowym napojem, za co uśmiechnęła się do niego wdzięcznie. Zeskoczyła radośnie z krzesełka i natychmiast stanęła jak wryta. Czuła jak kieliszek wyślizguje się z jej dłoni, lecz przytrzymała go drugą ręką w ostatniej chwili. Poznała te diabelskie oczy, których niegdyś koloru nie potrafiła odgadnąć. Poznała te czarne, nonszalancko rozwichrzone włosy. Poznała te usta, które kiedyś mówiły do niej same piękne rzeczy. Poznała go. Swojego kata, człowieka, który założył jej psychiczne kajdany. Spojrzał na nią zaskoczony, tak samo jak ona na niego.
- Aniela?
- Niestety nie, musiał mnie pan z kimś pomylić - odpowiedziała spanikowana, próbując zaprzestać drżenia jej ciała, a w szczególności rąk, które zaczynały ją zdradzać.
- Nie zgrywaj się - syknął, po czym uśmiechnął się łagodnie i wyciągnął dłoń w jej stronę. - Wszędzie poznałbym tę twoją idealną twarzyczkę.
- Proszę. Mnie. Nie. Dotykać! - wycedziła hardo przez zaciśnięte zęby.
- Zaskoczyłaś mnie - roześmiał się pod nosem jak gdyby nigdy nic.
- Nie wiem o czym pan mówi. Proszę dać mi spokój! - powiedziała donośnym głosem, tak, aby zwrócić uwagę osób znajdujących się dookoła nich.
Czuła jak kolana uginają się pod nią ze strachu. Chwyciła mocniej kieliszek i wyminęła mężczyznę bez słowa. Ten jednak nie dawał za wygraną. Złapał ją mocno za łokieć i przyciągnął do siebie.
- Posłuchaj...
Nie dokończył, bo blondynka gwałtownym ruchem ręki wylała na niego zawartość naczynia. Brunet przeklął pod nosem, puszczając ją wolno i wycierając dłońmi twarz. Z lękiem w oczach uciekła sprzed jego oblicza, lecz jeszcze przez długi czas słyszała jak woła za nią, że ją znajdzie. Lawirowała między stolikami, przepychała stojących obok nich ludzi, by w końcu dotrzeć do własnego stołu. Jędrzej siedział uśmiechnięty, słuchając słów, które Karolina szeptała mu do ucha. Podbiegła do niego i przysiadła na krzesełku obok, stwarzając pozory. Naprzeciwko nich siedział rozgrywający i wpatrywał sie w nią uważnie.
- Źle się czuję - jęknęła, opierając się całym ciężarem ciała o stół. Wzięła głęboki wdech i wypuściła go ze świstem.
- Chcesz wrócić do domu? - zapytał środkowy, nachylając się do niej.
- Tak - kiwnęła głową - Ale spokojnie, wrócę sama. Nie będę wam psuła zabawy.
- Chyba żartujesz, nigdzie Cię samej nie puszczę - oburzył się i spojrzał szybko na swojego kolegę po przeciwnej stronie stołu. - Poproszę Nicolasa, żeby z Tobą wrócił. Zdaje mi się, że on nic nie pił.
Wstał szybko od stołu i przemieścił się do rozgrywającego. Tępym wzrokiem patrzyła przed siebie, nie zwracając uwagi na nic, co dzieje się wokół niej. Z utęsknieniem czekała na powrót do domu i zamknięcie się w swoim pokoju na siedem spustów. Poczuła jak ktoś dotyka jej ramion i poderwała się szybko do góry, gotowa zaatakować.
- Wracamy? - zapytał rozgrywający.
Pokiwała głową i nie żegnając się z resztą towarzystwa, ruszyła szybko do szatni po płaszcz. Zarzuciła go na ramiona i zdenerwowana czekała na pana Uriarte, który gawędził sobie z panią od szatni. Dopiero po kilku minutach wrócił do niej i poprowadził do samochodu, stojącego na zewnątrz. Co rusz oglądała się niepewnie za siebie.
- Nie wyglądasz na osobę, która źle się czuje.
Spiorunowała go wzrokiem i zapięła pas bezpieczeństwa. Ruszył z parkingu i wyjechał na pustą ulicę.
- Nie boisz się, że wywiozę Cię gdzieś za miasto? - zapytał, skręcając gwałtownie w prawo.
- Chcę tylko wrócić do domu, proszę - szepnęła słabo, trzymając się kurczowo siedzenia.
Po dosłownie trzech minutach stanęli pod blokiem Maćkowiaków. Zabrała wszystkie swoje rzeczy i wyszła z samochodu, nie oglądając się na swojego towarzysza. Otworzyła drzwi do budynku i wbiegła po schodach na trzecie piętro. Brunet dzielnie dotrzymywał jej kroku aż do wejścia do mieszkania. Zostawiła przed nim otwarte drzwi, przez które przeszedł niepewnie.
- Chyba też wrócę już do domu - powiedział głośno - Wykonałem swoje zadanie. Dobranoc.
- Zaczekaj! - krzyknęła, wybiegając roztrzęsiona na korytarz. - Nie zostawiaj mnie teraz samej, proszę.
Zaskoczenie wymalowało się na jego twarzy. Zamknął drzwi wejściowe na zamek i po chwili zawahania zdjął z siebie klubową kurtkę.
- Wszystko w porządku? - zapytał, wchodząc do kuchni, gdzie blondynka drżącymi dłońmi próbowała otworzyć torebkę z herbatą.
- Tak - wzruszyła ramionami, wyjmując kubki z szafki, które zaraz potoczyły się po blacie i spadły na podłogę. Dziewczyna odskoczyła szybko do tyłu i popatrzyła na swoje dzieło. Całe szczęście nie rozpadły się na kawałki. Podniosła je i z westchnieniem postawiła na blacie, tym razem znacznie dalej od siebie. Brunet przerwał jej, gdy wyciągnęła rękę po czajnik z wrzącą wodą.
- Ja to zrobię - zaoferował. Zalał herbatę gorącą wodą i spojrzał na dziewczynę kątem oka. - Jesteś pewna, że chcesz herbaty? Boję się, że się oparzysz.
- Nie jestem niedojdą.
- Wcale tak nie uważam. Po prostu się martwię. - westchnął i zaniósł oba kubki do jej pokoju.
Zgasiła światła w pozostałej części mieszkania i podreptała cicho za rozgrywającym. Zamknęła drzwi i zapaliła lampę przy łóżku. Wychwyciła jego zakłopotane i jednocześnie nerwowe spojrzenie.
- Przepraszam, już wiem, co sobie pomyślałeś - zreflektowała się, zapalając światło u sufitu.
- Nic sobie nie pomyślałem.
- Nie musisz kłamać - uśmiechnęła się.
- To tylko naginanie rzeczywistości - wyjaśnił, rozsiadając się wygodniej w fotelu. W ciążącym im milczeniu delektowali się czarną herbatą. Żadne z nich nie miało odwagi, by jako pierwsze ponownie zabrać głos. Na zmianę mierzyli się wzrokiem, parskając cichym śmiechem. Spojrzała na zegarek przy łóżku, który wskazywał dwadzieścia pięć minut po drugiej. Wypiła herbatę i odstawiła kubek na szafkę nocną.
- Jak długo chcesz zostać? - zapytała cicho, pocierając oczy.
- Dopóki mnie stąd nie wyrzucisz - odpowiedział, przechylając głowę na prawo.
- Zostań do rana - poprosiła i zamknęła oczy na kilka sekund.
- Aniela, czy coś się stało? Byłaś przerażona przed naszym wyjściem. - zapytał, zmieniając pozycję w fotelu. - Tylko kłamstwa o twoim złym samopoczuciu zachowaj dla siebie. Jędrzejowi możesz mydlić oczy, choć nie powinnaś.
- Nic się nie stało, wszystko jest dobrze - westchnęła. - Gdzie chcesz spać?
- Boisz się? - zapytał
- Czy to pytanie ma związek z tym, gdzie chcesz spać?
- Zasadniczy. Jeśli się czegokolwiek boisz zostanę w tym pokoju. Na tym fotelu, niech już stracę. - wyjaśnił.
Uśmiechnęła się do niego spod półprzymkniętych powiek. Zgasiła światło wyciągnięciem ręki i zagrzebała się w miękkiej pościeli. Zasnęła w dosłownie kilka minut. Z oddali patrzył jak układają się jej rysy twarzy, gdy śpi. Światło księżyca wpadające przez żaluzje oświetlało jej czoło, usta i wyciągniętą do przodu dłoń. Tej nocy sprawiła mu tyle radości, której nie był w stanie wyrazić słowami. Po kilku minutach zasnął, rozmyślając o jej oczach, błyszczących w ciemności, gdy tańczyła z nim pierwszy raz.
Przebudził się gwałtownie, czując czyjąś dłoń nakrywającą jego. Otworzył oczy i spojrzał na blondynkę, pochylającą się nad nim. Serce biło mu jak szalone.
- Przestraszyłaś mnie - szepnął zaspanym głosem.
- Przepraszam - bąknęła, wzruszając niewinnie ramionami. - Nie powinnam była pozwolić zasnąć Ci na tym fotelu. Przecież rano wszystko będzie cię bolało.
- Wszystko jest dobrze, naprawdę. Idź spać, Aniele - mruknął, przekręcając głowę na drugą stronę.
- Chodź - wzięła głęboki wdech. - Wiem jak to głupio zabrzmi, ale chodź spać ze mną...
- To nie brzmi głupio, tylko dwuznacznie - zaśmiał się cicho i podniósł obolały z fotela. W głębi duszy cieszył się z propozycji blondynki. Przynajmniej nie będzie sparaliżowany jutro rano, chociaż wiedział, że długość jej łóżka nie spełnia odpowiednich dla niego standardów. Położył się obok niej i odetchnął z ulgą.
- Tylko pamiętaj, że...
- Tak, wiem. Jędrzej mnie zabije, jeśli będę chciał cię choćby tknąć palcem. Nie mam nawet takiego zamiaru - pokręcił przecząco głową - Wolę wyjść stąd żywy. A teraz idź spać.
Spojrzała na niego spod ciemnych rzęs i z uśmiechem wtuliła się w poduszkę.
- Aniela... - zaczął cicho. Mruknęła coś na potwierdzenie, że słyszy jego słowa. - Czy mogę zdjąć koszulę i pasek od spodni?
- Mhm, konsekwencje wezmę na siebie.
- Nie będzie żadnych konsekw...
Wyciągnęła rękę do przodu i zasłoniła mu usta dłonią.
- Dobranoc.
Świat się kończy: ja dodałam rozdział, a Uriarte założył Instagrama.
